ΚΙΣΣΑΒΟΣ ή ΟΣΣΑ

 

Υψώνεται στο ΒΑ άκρο της Θεσσαλίας, συνέχεια του Κάτω Ολύμπου από τον οποίο τον χωρίζει η ονομαστή κοιλάδα των Τεμπών, που τη διαρρέει ο Πηνειός. Η κωνική κορυφή, σαν πυραμίδα, και ο συγκροτημένος όγκος του, τον κάνουν τόσο ξεχωριστό ώστε να διακρίνεται από πολύ μακριά.

Μια εγκάρσια κοιλάδα χωρίζει το Κίσσαβο σε δύο μέρη: στο νότιο, όπου υψώνεται η ψηλότερη κορυφή του, Προφήτης Ηλίας (1.978μ.), και στο βόρειο, όπου βρίσκεται η δεύτερη κορυφή του, Πλάκα (1.820μ.). Ανατολικά έχει το Αιγαίο Πέλαγος, δυτικά το Θεσσαλικό κάμπο και νότια το Μαυροβούνι που χωρίζεται απ΄ αυτόν με τη πεδιάδα – κοιλάδα της Αγιάς.

Τα πυκνά δάση από έλατα, οξιές, δρύες, καστανιές και τα άφθονα νερά του, του προσδίδουν ένα ποιητικό μεγαλείο και τον χαρακτηρίζουν ως Βοτανικό Κήπο με πολλούς υδάτινους δρόμους, λίμνες και φαράγγια. Ένα μεγάλο τμήμα του έχει χαρακτηριστεί «Αισθητικό Δάσος της Όσσας» και προστατεύεται από το πανευρωπαϊκό Δίκτυο Φύση 2000 (NATURA 2000). Μικρούς κολπίσκους με πανέμορφες ακρογιαλιές (από το Στόμιο στις παραλίες της Καρίτσας, του Κόκκινου Νερού, της Παλιουριάς, μέχρι τη Βελίκα και τη Σωτηρίτσα), σχηματίζουν οι ανατολικές καταπράσινες κορυφές του Κισσάβου, βουτηγμένες στο Αιγαίο Πέλαγος.

Στον Κίσσαβο (παλιά Όσσα μέχρι τον 11ομ.Χ.αι.), κατοικούσαν κατά την αρχαιότητα Μάγνητες, των οποίων η χώρα (Μαγνησία) άρχιζε από τις εκβολές του Πηνειού και κατέληγε στη χερσόνησο των Τρικέρων. Συνδέεται με τις Νύμφες, με τη λατρεία της Δήμητρας, με τον Ασκληπιό, με τον Ηρακλή (ο μύθος θέλει εδώ να άφησε την τελευταία του πνοή), με το Φιλοκτήτη (εδώ έζησε ο ήρωας του Τρωικού πολέμου), με το Μ.Αλέξανδρο κ.ά. Από τον αρχαιολογικό πλούτο του Κισσάβου εκείνο που μπορεί να θαυμάσει κανείς σήμερα είναι κυρίως ναοί, μοναστήρια και υπολείμματα κάστρων. Αρκεί να επισκεφτεί τα χωριά του βουνού (Αμπελάκια, Σκλήθρο, Μελιβοία, Μεταξοχώρι, Κόκκινο Νερό, Καρίτσα, Στόμιο, Ομόλιο, Μεγαλόβρυσο, Ανατολή, Βελίκα, Σωτηρίτσα κ.ά.) και να περιπλανηθεί στα μονοπάτια του.